Max, mijn maatje is niet meer…

Max. Mijn maatje. Mijn vriend die er altijd was. Met liefde, warmte en aandacht.

Wat is het toch kaal en stil. Al meer dan een week geen luid gemauw. Niemand achter de voordeur die op mij zit te wachten. Wat moet ik daar aan wennen. Net als het gemis van je warme en zachte vacht, die mijn huid en ziel van liefde voorzag.

Ik heb van je genoten en had je nog graag zien rondlopen. Je eigenwijze houding en gebabbel. Max ik mis je, en ik troost mij met herinneringen. Wetende dat je voortleeft, al is het in gedachten…

{ Max is vorige week vrijdag samen met Fiona gecremeerd bij “Huisdierencrematorium Majesta“ }